Dit is een heftig en moeilijk blog voor mij om te schrijven. Er was ook steeds de twijfel of ik het zou schrijven. Het was even stil, op Facebook en ook in mij…

Wat ben ik mezelf tegen gekomen… Eind november kregen we het bericht dat iemand die mij heel dierbaar is, ziek is. De medische molen van onderzoeken start dan. En die onzekerheid is zo erg! Hopen tegen beter weten in. Soms het beste zien en soms ook alleen het ergste. Ik heb me af en toe  gewoon letterlijk misselijk gevoeld, ik heb erover gedroomd, erover nagedacht. Er kwamen zoveel emoties in me los waar ik me geen raad mee wist. En de andere dag kon ik realistischer denken en zag ik het positiever in. En zo blijft dat eigenlijk, je weet niet wat er op je pad komt.

Maar wat gebeurde er? Ik viel terug in oude patronen. Ik schaam me eigenlijk om het te zeggen maar het kon me even niks meer schelen. Echt zoiets van ‘wat maakt het ook allemaal uit.’ Alle goede adviezen die ik altijd geef, ze konden mij gestolen worden. Ik heb echt even helemaal nergens meer op gelet. Ik heb het allemaal laten gaan. Ik had gewoon geen zin om op mijn eten te letten.  Ik heb (weer) troost gezocht in eten…

Toen ging ik erover nadenken. Wat gebeurde er en wat had ik eigenlijk nodig? (Een zin uit mijn eigen online training nota bene!) Ik kwam tot de conclusie dat ik eens goed moest nadenken en mijn eigen oefening in de praktijk brengen. Wat er onder andere met mij gebeurde was dat ik het niet kon delen. Zodra ik het zou delen werd het zo echt. Daarbij moest ik sterk zijn en sterk zijn lukt me beter als ik mijn gevoel voor mezelf hou. Dacht ik… Of dat zo is, is de vraag. Ik vind het ook gewoon moeilijk om te delen, zeker iets wat je zo aan het hart gaat.  En als dat allemaal in jezelf blijft zitten gaat het knagen en dan was dat stukje chocolade wel heel verleidelijk.

Uiteindelijk heb ik het wel gedeeld met een aantal mensen die dicht bij me staan. En dat helpt wel. Een appje over hoe het gaat of belangstelling of er nieuws is, doet toch goed. En ook mijn eigen voedingscoach of eigenlijk inmiddels vriendin, begrijpt me. Dat is fijn en daarmee ook de reden dat ik deze blog heb geschreven. Juist in lastige tijden is het fijn als je op iemand terug kunt vallen. En als het even niet lukt is dat niet erg. Juist het delen met elkaar kan al genoeg zijn. Emoties mogen er zijn, soms gaat het niet zo lekker en dat hoef je niet weg te stoppen. Toch?

Dat ik terugviel in mijn oude patroon voelde als een zwakte maar ik had het even nodig. Maar voelde ik me beter? Nee, helemaal niet. Dus nu heb ik de draad weer opgepakt. Gewoon weer gezond en koolhydraatarm eten. En tenslotte is goed voor jezelf zorgen heel belangrijk: Als je niet goed voor jezelf zorgt, kun je al helemaal niet voor een ander zorgen.